Και τελικά τί προτιμάμε οι άνθρωποι;; Για τί πασχίζουμε; Για τη διαφάνεια, την αξιοκρατία, την ευνομία και τη δικαιοσύνη; Για τη φιλανθρωπία-η οποία έχει σαφώς θετικές καταβολές, αλλά πάντα μέσα σε λογικά πλαίσια-, για τον τόπο μας, για τους συνανθρώπους μας;
Η απάντηση ίσως είναι κάπου στη μέση…. Μια κοινωνία για να λειτουργήσει χρειάζεται κανόνες. Η ίδια η ανθρώπινη συμπεριφορά και αλληλεπίδραση, χρειάζεται επίσης κανόνες. Η τοπική αυτοδιοίκηση απαιτεί και προαπαιτεί, χαρακτηριστικά όπως η ενσυναίσθηση, η συμπόνια, η δικαιοσύνη αλλά και η διαφάνεια, η τιμιότητα και η τήρηση συγκεκριμένων διαδικασιών στην επίλυση των αμέτρητων προκλήσεων-θεμάτων που προκύπτουν στην ενασχόληση με τα κοινά.
Καλό είναι ο καθένας που αποφασίζει να προσφέρει στον τόπο του -εκλεγμένος ή μη- να διαθέτει ένα κράμα των προαναφερθέντων χαρακτηριστικών. Κανείς δε μπορεί αυθαίρετα να αποφασίζει και να προχωράει σε οποιεσδήποτε παρεμβάσεις μικρές ή μεγάλες, κτιριακές, καλαισθησίας, αλλαγής χρήσης ακινήτου κλπ., ακόμα και αν γίνονται για το κοινό καλό.
Σίγουρα για ορισμένες μικρής κλίμακας εργασίες, όπως εσωτερικοί χρωματισμοί ή μικρές επισκευές, δεν απαιτείται άδεια από την Πολεοδομία ή αλλη υπηρεσία. Ωστόσο, για οποιαδήποτε εργασία που επηρεάζει τη δομή, την ασφάλεια ή την αλλαγή χρήσης ενός κτιρίου, απαιτείται η έκδοση των κατάλληλων αδειών και η τήρηση των προβλεπόμενων διαδικασιών.Αυθαίρετες κινήσεις που γίνονται με καλή πρόθεση, μπορούν εύκολα να μετατραπούν σε μεγάλα λάθη, προκαλώντας μελλοντικές αρνητικές συνέπειες, που ίσως κανένας δεν έχει σκεφτεί, επηρεασμένος από το αίσθημα της καλής πράξης η οποία ήταν η αφορμή για να γίνει η οποιαδήποτε παρέμβαση.
Λογική και ευαισθησία, ωριμότητα και αλληλεγγύη, διαφάνεια και συμπαράσταση, νομιμότητα και συλλογικότητα και ο τόπος θα “ανθίσει” με συνεργασία και ενότητα.
Κλεοπάτρα Μισαηλίδου
