Δελτία τύπου με συνεχείς ανταπαντήσεις, μηνύσεις, προσβολές, ειρωνείες, χαρακτηρισμοί, ψεύτικα προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ανώνυμα σχόλια…
Όλα τα παραπάνω και άλλα πολλά που πιθανώς έχουν παραληφθεί, έχουν ένα κοινό, αρνητικό πρόσημο. Ένα πρόσημο που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια λες και γίνεται κάποιος διαγωνισμός για το ποιος θα βγάλει περισσότερο μίσος, κόμπλεξ και ζήλια απέναντι σε ένα άτομο ή μια μερίδα ατόμων. Όλοι θεωρητικά νοιάζονται για την πρόοδο του τόπου, για το κοινό καλό, για το ηθικό και το σωστό.
Όλοι είναι φιλάνθρωποι, συμπονετικοί και διαθέτουν ενσυναίσθηση για κάθε ταλαίπωρη ψυχή, για κάθε πονεμένο συνάνθρωπο, για κάθε κοινωνικό πρόβλημα.
Όταν όμως βγει στην επιφάνεια η δυσκολία μιας κατάστασης, το λάθος ενός ανθρώπου, ενός οργανισμού, μιας μάζας ατόμων με κοινά χαρακτηριστικά, η συμπόνια και η ανθρωπιά πάνε στη μπάντα.
Γίνονται όλοι γνώστες-αν όχι παντογνώστες- με αιτιολογημένη (νομίζουν) άποψη για θέματα που συνήθως δεν έχουν ασχοληθεί, δεν έχουν αντιμετωπίσει, δεν έχουν βιώσει και πολύ πιθανόν δεν έχουν ξανά ακούσει ποτέ στη ζωή τους.
Η φράση “επαναστάτες του καναπέ” , ίσως είναι πιο επίκαιρη από ποτέ και εφαρμόζεται όλο και περισσότερο στην κοινωνία του σήμερα. Η ευχαρίστηση του να ευτελίζονται και να εξευτελίζονται άνθρωποι, θεσμοί, μόρφωση, επαγγέλματα, σχέσεις κ.α, φανερώνει πως η εμπάθεια, το μίσος και η παρακμή των συναισθημάτων, έχουν φωλιάσει για τα καλά στον κόσμο μας.
Η ανθρωποφαγία και ο κοινωνικός κανιβαλισμός, συνεχώς θρέφονται από την αδράνεια, τη μεμψιμοιρία, τη δειλία και την εύκολη λύση του “πρώτος τον λίθον βαλέτω”, αλλά με το πρώτο συνθετικό της φράσης του Ιησού Χριστού να απουσιάζει (Ο αναμάρτητος…..).Ο νους του ανθρώπου μπορεί να έχει δημιουργικό ή καταστροφικό χαρακτήρα. Ανάλογα τί επιλέγει κανείς να θρέψει… Ίσως αν κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας και συνειδητοποιήσουμε πως ουσιαστικά κανένας μας δεν είναι απόλυτα και τέλεια ηθικός για να καταδικάσει τον οποιονδήποτε άλλο, καταφέρουμε και ξεπεράσουμε το σκοτάδι που συνεχώς πάει να σκεπάσει το φως του καθενός.
Ίσως η αυτοκριτική γίνει ο “μοχλός” ενεργοποίησης, μιας πιο ανθρώπινης κοινωνίας, σε ουσία και σε πράξη, όχι στα λόγια και στις δήθεν αντιδράσεις… Οφείλουμε να ξανά βρούμε το χαμένο δρόμο της κοινωνίας μας, να ξανά συναντηθούμε με τις αξίες μας, μέσω της αλληλοβοήθειας, της παιδείας και της ανθρώπινης συναισθηματικής επικοινωνίας..
Το οφείλουμε στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας, που ακόμα η αγνότητα υπάρχει βαθιά μέσα στην αθωότητα της ψυχής τους.
Κλεοπάτρα Μισαηλίδου
Κοινωνία…Μία λέξη από την οποία έχουμε απολέσει την έννοια της. Κοινωνία είναι ο κοινός νους, η κοινή λογική η οποία στηρίζεται στην απόδειξη της αλήθειας , η οποία είναι πάντα μία , και όχι κατά το δοκούν… Εμείς οι άνθρωποι γίναμε ιδιοτελής , απομακρυνθήκαμε από την συλλογικότητα , με αποτέλεσμα να λειτουργούμε με το ενστικτόδες συναίσθημα, και όχι την λογική. Κανείς δεν μπορεί να σεβαστεί οποιονδήποτε εάν δεν σεβαστεί πρώτα από όλα τον ίδιο του τον εαυτό . Στην κατ’ επίφασην κοινωνία , επικρατεί το χάος της πόλωσις , διότι λειτουργούμε χωρίς τις αξίες που διέπουν την φυσιολογία μας , και σε αυτό φταίει η παντελής έλλειψη παιδείας. Αμαρτίες δεν υπάρχουν , παρα μόνων δίκαιες πράξεις και άδικες , με ότι αποτέλεσμα φέρουν , οι οποίες πάλι με πράξεις πρέπει να επανορθωθούν, και όχι λέγοντας απλός συγνώμη. Το άδικο που επικρατεί γύρω μας , οφείλεται στην μη διαχείριση του δικαίου , και με ότι αυτό συνεπάγεται. Ευχαριστώ για την φιλοξενία