Μια ιδιαίτερη μουσική εμπειρία είχαν την ευκαιρία να ζήσουν οι φίλοι της ποιοτικής ελληνικής μουσικής στην Κω, στο Σφαγείο, όπου φιλοξενήθηκε η σόλο παράσταση του Δημήτρη Μυστακίδη με τίτλο «Amerika».
Ο καταξιωμένος μουσικός και ερευνητής του ρεμπέτικου παρουσίασε, με τον δικό του βαθιά προσωπικό τρόπο, τραγούδια που γράφτηκαν και δισκογραφήθηκαν σχεδόν έναν αιώνα πριν στην Αμερική από Έλληνες μετανάστες μουσικούς. Πρόκειται για ρεμπέτικα που δεν ακούστηκαν ποτέ στην Ελλάδα την εποχή τους, αλλά γεννήθηκαν στις ελληνικές γειτονιές του Νέου Κόσμου, μέσα από τις εμπειρίες της ξενιτιάς.
Ο πόνος του αποχωρισμού, το μακρύ και επικίνδυνο ταξίδι προς την Αμερική, ο αγώνας για επιβίωση και προσαρμογή, η κοινωνική περιθωριοποίηση, οι παρανομίες, αλλά και ο διαρκής νόστος και το όνειρο της επιστροφής, ξεδιπλώθηκαν μέσα από τα τραγούδια σαν κινηματογραφικές εικόνες. Με λιτά μέσα αλλά μεγάλη δεξιοτεχνία, ο Δημήτρης Μυστακίδης κατάφερε να μεταδώσει καημούς, μνήμες και συγκινήσεις που παραμένουν διαχρονικές.
Ιδιαίτερη θέση στην παράσταση είχε η αναβίωση της ξεχασμένης τεχνικής της «τσιμπητής» κιθάρας, ενός τρόπου παιξίματος που αναπτύχθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα από Έλληνες μετανάστες μουσικούς στην Αμερική, επηρεασμένους από το blues και τη fingerpicking τεχνική των Αφροαμερικανών. Με ανοιχτά κουρδίσματα και πρωτότυπες εκτελέσεις, οι μελωδίες της πατρίδας απέκτησαν νέο ήχο στις συνοικίες των μεταναστών – έναν ήχο που ο Μυστακίδης επανέφερε με σεβασμό και σύγχρονη ματιά.
Η παράσταση βασίζεται στον ομώνυμο δίσκο «Amerika» (2017), τον τρίτο προσωπικό δίσκο του Δημήτρη Μυστακίδη, μετά τα «16 Ρεμπέτικα Τραγούδια με Κιθάρα» και «Εσπεράντο». Το άλμπουμ γνώρισε διεθνή αναγνώριση, απέσπασε εξαιρετικές κριτικές, συμμετείχε σε σημαντικά world music charts και παρουσιάστηκε ζωντανά στη WOMEX, αποτελώντας ένα σημαντικό πολιτιστικό εξαγώγιμο προϊόν της σύγχρονης ελληνικής μουσικής δημιουργίας.
Στο Σφαγείο της Κω, ο Δημήτρης Μυστακίδης στάθηκε μόνος επί σκηνής, αποδεικνύοντας πως αρκεί μια φωνή, μια κιθάρα και μια βαθιά γνώση της μουσικής παράδοσης για να «μιλήσουν» ιστορίες που επαναλαμβάνονται σε κάθε εποχή και σε κάθε κύμα μετανάστευσης.
Μια παράσταση-κατάθεση μνήμης και συνείδησης, που θύμισε πως το ρεμπέτικο δεν είναι μόνο μουσική του παρελθόντος, αλλά ζωντανό αποτύπωμα της συλλογικής μας ιστορίας.
